Deli/dahi arasında gidip gelen Friedrich Nietzsche'nin
"Bugün artık kimse ölümcül hakikatlerden ölmüyor; çok fazla panzehir var." sözleri beyninin dahi tarafına ait olmalı.
Anahtar kelime, 'ölümcül hakikat...'
Felsefe bazen hakikatleri kelimelerin kılıcıyla parça parça etse de, hayatın ölümcül hakikatleri hepimizi bir şekilde kuşatıyor. Kuşatmanın ötesinde boğazımızı sıkıyor.
İnsanın mutlu olma çabasına hayatın tuhaf bir itirazı var.
Tuhaf ve sessiz...
Sürekli satır arasına gizlenen, köşe kapmaca oynayan bir hayat var karşımızda.
Şeytan ya da şeytanlaşmış insanların daha bol oksijen aldığı bir matrix gibi...
Hayatın sürekli toksin ütetmesine alışan. Toksini içine çekerek mutluluk arayan bir canlı türüne dönüştük.
Alıp başımızı gidecegimiz bir yer de yok.
Mekanların da eski rahatlatıcı enerjisi kalmadı.
Gidecegimiz yere kendimizi de götürdüğümüzü gittigimiz her yer biliyor.
'İnsanın aklı çoğaldıkça can sıkıntısı artar. ' dese de Dostoyevski...
Ben yine de "Sıkıntınızın sırrı sızın elinizde değil, başkalarının elindedir." diyen Balzac'a kulak kabartmayı tercih ederim.
Fakat...
Aniden Dostoyevski
'Can sıkıntısı acılarımızı arttırmaktan başka ne işe yarıyor ki? Kadere küsmenin hiçbir faydası yok.' sözlerini hatırlayınca küçük bir kapı aralanıyor sanki...
Tabi sadece ışığın sızacağı kadar kapı aralığına 'aman içeri girmesinler' diye onlarca insan dayanmadıysa...
Velhasıl...
Balıkların gözyaşının denizde belli olmadığını anlayanlar hayat kapısının çelik kapılarını kırıp bayrağı hayatın kalbine saplayabilir!
Bir de bunu deneyin isterseniz...
Bu satırların yazarı artık öyle yapacak!
Sayfa başına git
